มีผู้มีบุญหลายท่าน ไม่ว่าจะอยู่ระดับไหนก็ตาม ชนชั้นล่าง ชั้นกลาง ชั้นสูง ถ้าไม่เคยหมั่นนึกถึงบุญ หรือไม่รู้จักหลักสูตรของชีวิตก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกว่า
ถ้าใจใสไปดี ใจหมองไปไม่ดี (ไปอบาย) ถ้าไม่รู้ตรงนี้ ก็จะทำไม่เป็น
ใจใสอยู่ที่นึกถึงความดีที่เราทำ
ใจหมองเพราะนึกถึงสิ่งที่เราดำเนินชีวิตผิดพลาด ที่เคยทำไม่ดีเอาไว้ มันมาฉายให้เห็น ไม่ว่าเราจะมีหรือไม่มีความรู้ก็ตาม
ถ้าไม่รู้หลักสูตรของชีวิต ก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกจะทำไม่เป็น
ยิ่งโดยเฉพาะช่วงสุดท้ายของชีวิต มันมีโรคภัยไข้เจ็บ บางคนก็ทุกข์ทรมานมาก บางคนก็ปานกลาง บางคนก็น้อย ไม่เหมือนกัน แต่จะทุกข์ทรมานน้อย ปานกลาง มาก หรืออะไรก็แล้วแต่ ก็ต้องรู้จักหลักวิชชา ถ้าไม่รู้ก็ทำไม่เป็น ถ้าทำไม่เป็นแล้วอันตราย
อันตรายอย่างไร แม้สั่งสมบุญมามาก ถ้าเราไม่หมั่นนึก เพราะไม่เข้าใจ
ตายใหม่ ๆ เมื่อความทุกขเวทนาครอบงำ ใจมันก็จะพัวพันอยู่กับความทุกข์ ความเจ็บป่วย ตอนนั้นมันจะขาดสติ เวลากายละเอียดหลุดไปจากกายหยาบ ก็จะอยู่ที่บ้านบ้าง หรือนึกถึงใครก็จะไปอยู่ตรงนั้น วนเวียนอยู่ ๗ วัน แล้วก็จะมีเจ้าหน้าที่จากยมโลกเขามาพาไปตามกำลังแห่งวิบากกรรมที่เราทำเอาไว้ ตรงนี้มันจะให้ช่องก่อน ถ้าดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เป็นอาจิณกรรม เจ้าหน้าที่เขาจะพาไปในยมโลกของมหานรกขุม ๕ ก่อน
หมายถึงว่า ถ้าเราทำบุญกับบาปควบคู่กันไป โดยไม่รู้ว่าบาปเป็นอย่างไร หรือทำบุญก็ทำไปอย่างนั้น ทำตามหน้าที่บ้าง นาน ๆ ก็จะมีศรัทธาสักทีหนึ่ง หรือทำบุญสงเคราะห์โลกเป็นส่วนใหญ่ ตายใหม่ ๆ ก็จะไปอย่างนี้แหละ
เวลาเดินทางไป มันไปด้วยลักษณะที่ไม่มีเสื้อมีผ้า มีแต่เครื่องพันธนาการเขาใส่กันอยู่ มันจะตกอกตกใจ ถูกคุมตัวไปก็ไปอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่หน้าลานพิพากษาอีก มีสิ่งแวดล้อมที่เห็นแล้วน่าสยอง น่าสะพรึงกลัว ใจยิ่งหมอง หดหู่หนักเข้าไปอีก
พอถึงคราวประกาศชื่อ ตัวเดินตามเขาไปในสภาพที่เปลือยเปล่า มีคนคุมไป มีเครื่องพันธนาการ ไปหวาดเสียวอีก ตอนไปนั่งอยู่หน้าบัลลังก์ ถ้าโชคดีเขาฉายเรื่องบุญมาให้ดูก่อน พอระลึกได้เป็นภาพขึ้นมา บุญถึงจะส่งผลนำเราหลุดออกมาก่อน จึงจะมารับบุญที่เขาอุทิศไปให้ ซึ่งมันมีที่เก็บอยู่ ที่ว่าบุญไปคอยอยู่ที่ยมโลก แล้วถึงจะมีขั้นตอนกันออกมา
กว่าจะหลุดออกมาจากตรงนั้นได้ เพราะบุญส่งผลในภายหลัง มันก็อกสั่นขวัญแขวน กว่าจะเดินทางไป ตามกำลังแห่งบุญไปสู่เทวโลก ก็ต้องผ่านขั้นตอนนั้นก่อน เราไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น
จะเห็นว่านรก สวรรค์นี่ มันเกี่ยวข้องกับตัวเรา มันไม่ใช่เพียงใกล้ตัว หรือเข้าใจผิดว่าไกลตัว จนไม่ศึกษา แล้วก็ไม่ใช่ใกล้ตัวมาศึกษาบ้าง แต่มันเกี่ยวกับตัวเลย มันต้องศึกษา เพราะฉะนั้น หมั่นนึกถึงบุญเอาไว้ อย่างที่ได้กล่าวเอาไว้ทุกวัน ให้สม่ำเสมอ จนติดเป็นนิสัย
จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง สำหรับลูกทุก ๆ คน เพราะมันเกี่ยวข้องกับตัวของเรา ต้องฝึกฝนด้วยตนเอง เพราะมันทำแทนกันไม่ได้ ไม่มีใครทำแทนเราได้ เราต้องหายใจเอง เรารับประทานเอง ปฏิบัติธรรมะก็ต้องปฏิบัติเอง นึกถึงดวงบุญก็ต้องนึกเอง จนกระทั่งมันคุ้นเคย แล้วก็ชินติดเป็นอุปนิสัย กระทั่งกลายมาเป็นขันธสันดาน ติดอยู่กับตัวของเราเป็นอัตโนมัติ เหมือนเราอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ที่ไม่ต้องมีใครมาตักเตือนเรา มันก็จะเป็นอัตโนมัติ หรือเหมือนลมหายใจเข้าออกที่เป็นไปโดยอัตโนมัติอย่างนั้น
คุณครูไม่ใหญ่
3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551
Grid View
List View
