เรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกไม่นาน
เดี๋ยววัน เดี๋ยวคืน เดี๋ยวก็จะหมดเวลาแล้ว
เราแก่ลงไปทุกๆ วันจริง ๆ
แม้ใครจะมาชื่นชมเราว่า ดูแล้วยังไม่แก่ ไม่จริงหรอก
จริงๆ แล้วเรานอนกับคนแก่ทุกวันอยู่บนเตียงของเรา
คือ นอนกับตัวของเราเองที่แก่ลงไปทุกวัน
สภาพร่างกายที่เสื่อมลงไปเรื่อย ๆ ทุกวัน
แล้วไม่ช้าเราก็จะไปสู่เชิงตะกอน
เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่ มีไม่มากเลย
อย่าคิดว่า เรามีเวลาเหลือเฟือ
เราจะนั่งธรรมะเมื่อไรก็ได้
เพราะเราได้ทราบสูตรสำเร็จในการเข้าถึงธรรมกายแล้วว่า
ให้หยุด ให้นิ่ง ให้เฉยอย่างสบาย ๆ
เราจะทำเมื่อไรก็ได้
คิดอย่างนี้เรียกว่า ยังประมาทอยู่ !!!
เราจะต้องคิดว่า เราจะตายวินาทีนี้
ก่อนตาย...เราจะเอาอะไรเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งที่ระลึก
หรือยึดเอาไปในภพเบื้องหน้า
คิดอย่างนี้แล้วเราจะได้ไม่ประมาท
ผู้ที่เข้าถึงพระธรรมกายไม่ได้
มีเพียงประการเดียว คือ ผู้ที่ไม่ทำเท่านั้น
ไม่เกี่ยวกับว่าบุญมากหรือบุญน้อย
มันขึ้นอยู่ว่าจะทำ หรือไม่ทำ
อยากได้หรือไม่อยากได้เท่านั้นเอง
คุณครูไม่ใหญ่
๖ กันยายน พ.ศ. ๒๕๓๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น