ข้อคิดคนป่วย

เวลาเราจะเข้าโรงพยาบาล เพื่อไปตรวจเช็คสุขภาพประจำปีตามปกติ หรือไปเช็คเพราะสงสัยว่า อาจจะมีบางสิ่งผิดปกติในร่างกายเราก็ตาม ไม่ว่าจะด้วยกรณีใด ก็ให้ทำใจของเราให้เป็นปกติ  อย่าตกใจ อย่าวิตกกังวล แล้วให้ทำตามหลักวิชา

คือ นึกถึงบุญที่เราได้กระทำเอาไว้  นึกเป็นภาพที่เราได้ทำบุญมา  ไม่ว่าจะเป็นบุญสงเคราะห์โลก เช่น บุญสร้างโรงเรียน โรงพยาบาล หรือบุญที่ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา  ไม่ว่าจะเป็นทอดกฐิน ทอดผ้าป่า  สร้างหอฉัน  สร้างศาลาวัด  บุญสร้างพระ  หรือบุญให้วิทยาทาน  ให้ธรรมทาน  ให้อภัยทาน 

นึกภาพบุญที่เราได้เคยทำ แล้วอธิษฐานจิต ให้เจอหมอดี ยาดี เจอหมอที่สามารถวินิจฉัยโรคได้ถูกต้อง  มีความสามารถในการรักษาโรคได้ ให้เจอยาที่จะรักษาอาการนั้นให้หายขาดได้ 

นึกถึงบทสวดมนต์ที่เราสวดคล่อง  ถ้าจำไม่ได้ก็ให้ภาวนา “สัมมาอะระหัง” ในใจไปเรื่อย ๆ 

เมื่อเรานอนป่วยอยู่โรงพยาบาล  ในยามนั้นเป็นเวลาที่เราจะต้องอยู่กับตัวเอง  อย่าเอาใจไปอยู่กับครอบครัว  นึกถึงลูกคนนั้น คนนี้ อย่าไปคิดเรื่องธุรกิจการงาน  ลูกน้อง ผู้ร่วมงานจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ หรืองานที่จะมีต่อไปในอนาคต  ไม่ต้องไปนึกถึง แต่ทำใจให้สงบนิ่ง ๆ ให้นึกถึงบุญอย่างเดียว  เพราะตอนนั้นเราจำเป็นจะต้องอาศัยบุญเป็นหลัก

โรคทุกโรค มีสมมุติฐานมาจากวิบากกรรมทั้งสิ้น  หมอจะค้นพบหรือค้นไม่พบก็ดี  จะรักษาหาย  หรือรักษาไม่หายก็ดี ทุกโรคล้วนมีวิบากกรรมเป็นสมมุติฐานทั้งสิ้น  ซึ่งเป็นรหัสชะตากรรมที่อยู่ในกำเนิดธาตุธรรมเดิมของเราที่เล็ก ๆ เหมือนเมล็ดโพธิ์เมล็ดไทรที่ติดอยู่ในศูนย์กลางกาย

เพราะฉะนั้น ในยามที่เราเจ็บไข้ได้ป่วย ให้อยู่ในบุญ อยู่กับตัวเอง ถึงเวลาที่เราจะต้องวางทุกภารกิจ ครอบครัว ธุรกิจการงาน ภารกิจอะไรก็แล้วแต่ แล้วทำใจให้เป็นกลาง นิ่ง ๆ ให้ใจใส ๆ 

ผู้ที่จะไปเป็นเพื่อนก็ดี หรือไปเยี่ยมไข้ก็ดี  ต้องรู้หลักวิชาในการไปเยี่ยมไข้  อย่าเอาเรื่องร้อนอกร้อนใจไปเล่า ให้เอาเรื่องบุญเรื่องธรรมะไปพูดให้ฟัง จะทำให้ผู้ไข้มีจิตใจที่บันเทิงในบุญ บันเทิงในธรรม หนักก็จะเป็นเบา เบาก็จะหาย ถ้าตายก็ไปดี

อีกประการหนึ่ง การเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นปกติธรรมดาของทุกคนในโลก สังขารร่างกายเป็นรังแห่งโรค ล้วนแต่มีวิบากกรรมทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะฉะนั้นเมื่อเป็นเรื่องธรรมดา เราก็ไม่ต้องไปหวั่นไหวอะไร  ทำนิ่ง ๆ  ถึงแม้จะสะดุ้งหวาดกลัวแค่ไหนก็ทำเฉย ๆ  แล้วบุญจะได้ช่องที่จะคอยดูแลเรา

คุณครูไม่ใหญ่

วันจันทร์ที่  ๑๙  มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๗