คำไม่เล็กของคุณครูไม่ใหญ่มินิ 2
คุณค่าของชีวิตอยู่ตรงที่
ใครทุ่มเทสร้างบารมี
ได้มากกว่ากัน
๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕
เมื่อจังหวะในการสร้างบารมีมาถึง
อย่าปล่อยให้มันผ่านไป
๑๕ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕
เรามีเวลาจำกัดในการสร้างบารมี
เพราะฉะนั้นดีที่สุดคือ...
อย่าประมาทในการดำเนินชีวิต
รีบกอบ รีบโกย
รีบสร้างบารมีกันให้เต็มที่
๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๘
อยากจะให้ตัวเองมีความสุข
...ก็ต้องสร้างเหตุแห่งความสุข
อยากจะให้ตัวเองมีบุญ
...ก็ต้องสร้างบุญ
อยากจะให้ตัวเองมีความดี
...ก็ต้องสร้างความดี
๑๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๖
ตำแหน่งทุกตำแหน่ง
ในทางโลก
มีเอาไว้เพื่อการสร้างบารมี
๑๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๐
เราต้องตั้งใจทุ่มเทชีวิตจิตใจ
และทุกสิ่งที่เรามีเพื่อการสร้างบารมี
เพราะเวลาในโลกนี้มีไม่มากนัก
๒๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๑
เรามีเวลาอย่างจำกัดในโลกนี้
เราต้องฉลาดชิงช่วงเอาเวลามาสร้างบารมี
เพราะชีวิตในสังสารวัฏที่ผิดพลาดไปแล้ว
กว่าจะหวนคืนกลับมา
เป็นมนุษย์อีกนั้น...ยากมาก
๑๔ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๗
การสร้างบารมีในโลกนี้
จะมีการชิงช่วงช่วงชิงกัน
อยู่ตลอดเวลา
ระหว่างกุศลกับอกุศล
ระหว่างความตระหนี่
กับการสละออก
๑๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๖
เรามีเวลาสร้างบารมีอยู่ในโลกนี้จำกัด
ความตายมันจ่อเราอยู่ตลอดเวลา
๕ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๗
อย่าคิดว่า เราจะมีชีวิตอยู่
ถึงอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ ๗๕ ปี
หรือบวกลบคูณหารแล้ว
ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ
คิดอย่างนั้น...ถือว่ายังประมาทอยู่
ต้องคิดแค่ว่า
หายใจเข้าแล้วไม่ออกก็ตาย
หายใจออกแล้วไม่เข้าก็ตาย
หรือมันไม่เข้าไม่ออกก็ตายอีก
แปลว่า ความตายมันจ่อเราอยู่ตลอดเวลา
๕ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๗
เรามีเวลาอยู่ในโลกนี้ไม่นาน
ไม่ควรปล่อยเวลา
ให้ผ่านไปฟรีๆ แก่ไปฟรีๆ
ให้ทุกวินาทีผ่านไป
พร้อมกับบุญบารมีที่เพิ่มขึ้น
๑๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๑
เวลาชีวิตในโลกมนุษย์แค่ประเดี๋ยวเดียว
เราต้องแยกให้ออกว่า
เรื่องอะไร “ด่วน” ควรเร่งรีบทำ
เรื่องอะไร “สำคัญ” สำหรับชีวิต
“บุญ” เป็นเรื่องด่วนต้องเร่งรีบทำ
“การปฏิบัติธรรม” เป็นเรื่องสำคัญ
ต้องทำให้ได้ทุกวัน
๒๓ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๖
เวลาเป็นบุญบารมี
เราต้องใช้ทุกอนุวินาที
สร้างบุญบารมีให้เต็มกำลัง
๒๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
อย่าเบื่อหน่าย
ที่หลวงพ่อชวน
สร้างบุญสร้างบารมี
เวลามันเหลือไม่มากแล้ว
เดี๋ยววัน เดี๋ยวคืน เดี๋ยวปี
เดี๋ยวก็ตายแล้ว
เอาแต่บุญแต่บาป
กลับไปได้เท่านั้น
๑๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕
ภารกิจอันใดที่ได้รับมอบหมาย
ทำให้เต็มกำลัง อย่าไปท้อแท้
อย่าไปเถลไถล
ใช้เวลาทุกวินาที
ให้เป็นประโยชน์ต่อการสร้างบารมี
๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๔
วันเวลาที่เหลืออยู่
ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป
จะต้องสั่งสมบุญบารมีให้มากๆ
เพื่อความสุขความสำเร็จในชีวิต
ของตัวเราเอง
๗ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๑
เดี๋ยวก็วัน เดี๋ยวก็คืน
เดี๋ยวก็จะหมดเวลาแล้ว
กายมนุษย์หยาบเท่านั้นที่สร้างบารมีได้
นก กา แมว สุนัข สร้างบารมีไม่ได้
เราจึงควรจะใช้กายมนุษย์หยาบของเรา
สร้างบารมีให้เต็มที่
๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๙
วันพรุ่งนี้จะมีสำหรับเราหรือไม่
ยังไม่ทราบ เพราะฉะนั้น
บุญทุกบุญ...ทำไว้เถิด
๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕
หมั่นตอกย้ำเตือนตัวเราว่า...
วันคืนผ่านไป...
เราได้สั่งสมบุญบารมีกันแค่ไหน
๓๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๐
บุญต้องทำให้ได้
ถึงขั้นเกิดมหาปีติ
คือ ขนาดขนลุกซู่ซ่า
ตัวพองเป็นหนาม
นึกเมื่อไรก็ปลื้มเมื่อนั้น
นั่นแหละ “บุญใหญ่”
ต้องทำให้ถึงในระดับนี้
๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๕
ในวันขึ้นปีใหม่
ควรจะเป็นวันที่เราจะเริ่มต้น
สร้างความดีงาม สร้างบุญกุศล
ให้สมกับที่ได้เกิดมาสร้างบารมี
๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕
เราจะส่งความสุขไปให้ใคร
อย่าลืมสร้างความสุขในตัว
ให้ได้เสียก่อน
๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕
อายุเพิ่มขึ้นอีก ๑ ปี
ก็ต้องสร้างบารมีกันต่อไป
ปีนี้...ต้องสร้างให้ดียิ่งกว่าปีที่ผ่านมา
เพราะเวลาของชีวิตเหลือน้อยลงทุกที
๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๙
วันสิ้นปีเก่า...
เป็นวันที่เราจะมาสรุปงบดุลชีวิตว่า
ตลอดปีที่ผ่านมา เราขาดทุน
เท่าทุน หรือว่ามีกำไรของชีวิต
วันขึ้นปีใหม่ เราจะได้ปรับปรุง
แก้ไขข้อบกพร่องที่ผ่านๆ มา
ให้สมกับที่ได้เกิดมาสร้างบารมี
๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕
สมัยครูไม่ใหญ่เรียนธรรมะใหม่ๆ
จะมีความรู้สึกว่า...ไม่อยากให้ทุกวินาที
ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
อยากสร้างบุญบารมีให้เพิ่มขึ้นทุกวัน
๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙
พญามารเขาทำงานทุกอนุวินาที
พระก็ทำงานทุกอนุวินาที
ยังไม่แพ้ไม่ชนะกัน
เพราะฉะนั้น เราจะประมาทไม่ได้เลย
๒๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๙
เราต้องสร้างบารมี
แข่งกับวันเวลาของชีวิต
๕ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๑
คุณค่าของชีวิตที่แท้จริง
คือ...การได้มาศึกษาคำสอน
ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
และได้ประพฤติปฏิบัติตามคำสอน
อย่างนี้ชีวิตจึงจะมีคุณค่าที่แท้จริง
สมกับที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์
๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๘
ช่วงจังหวะชีวิตที่ดีที่สุด
คือ ช่วงวัยที่ยังแข็งแรง ยังสดชื่นอยู่
อย่าปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ
สั่งสมบุญบารมีกันให้เต็มที่ เต็มกำลัง
๙ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๐
ความแข็งแรงและปลอดกังวล
คือสิ่งสำคัญในการปฏิบัติธรรม
๑๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
ในช่วงวัยที่ยังแข็งแรงอยู่
อย่าให้หมดเปลืองไป
กับเรื่องราวที่ไร้สาระ
๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๑
ความแข็งแรงเป็นลาภอันประเสริฐ
สำหรับชีวิตที่เกิดมาสร้างบารมี
๑๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๘
อย่าเอาความแข็งแรง
ไปทำอย่างอื่น
ที่ไม่เป็นบุญเป็นกุศล
๑๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
หากเราได้ใช้ร่างกายนี้
ให้เกิดประโยชน์สูงสุด
เราจะจากกายนี้ไป
ด้วยความปีติเบิกบาน
เหมือนพระราชาที่รบชนะศึก
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๓
เรายังอยู่ในวัยแข็งแรง
ความชรายังไม่ปรากฏ
มีแต่ความสดใส
เหมือนดอกไม้บาน
ใช้วัยนี้ให้เป็นประโยชน์ต่อการสร้างบารมี
๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๔
ถ้าชาตินี้...
เราอดทนสร้างบารมี
จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
เราจะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ
เป็นยิ้มสุดท้าย...ที่สง่างาม
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๓
Sadhu
ตอบลบ